poniedziałek, 23 września 2013

Zniewoleni przez komunizm

Kuba rządzona przez braci Castro to jeden z ostatnich bastionów komunizmu.
Zastanawialiśmy się jak to będzie wyglądało.Już odprawa po przylocie na Kube, wygłąda niezbyt ciekawie. może być stresująca. Każdy jest dokładnie fotorafowany to samo przy wylocie.
Spodziewaliśmy się zobaczyć wszędzie hasła rewolucyjny, a tu okazuje się że jest ich już bardzo mało, przede wszystkim gdzieś na prowincji przed dużymi miastami. W samych miastat napisy na murach są już wytarte, i mało kto dba o ich odnowienie. Kuba to  państwo pomników rewolucyjych ale już zaniedbanych i często zniszczonych.

takich haseł spotyka się już coraz mniej na Kubie

W Santa Clara które Polakom kojarzy się z Che Guevara , słynnym  rewolucjonistom, młodym Kubańczykom kojarzy się przed wszystkim z wizytą  Jana Pawła II w tym mieście. Pytają nas dlaczego w Polsce nosi się jeszcze koszulki z Che, czemu polscy turyści gotowi są zapłacić 3 CUC czyli kubańskie dolary równe w wartości amerykańskim  za 3  peso  CUC  o wartości paru groszy z podobizną Che.Skąd ta popularność w Polsce  człowieka który ma tyle niewinnej  krwi na swoich rękach?

                     Che Guevara


Co z tym komunizmem? Jest ale byle jaki ogarnia go marazm,. Ze służb mundurowych najczęściej spotykaliśmy inspektorów transportu drogowego – czyli najczęściej panie, które służbowo zatrzymywały auta by podróżujący mogli jechać na stopa. Policja, wojsko, siedzi zamknięte w swoich luksusowych koszarach i chyba nie chce im się wychodzić na szarą kubańską rzeczywistość. Hasła rewolucyjne dawno straciły swój blask. Ten komunizm wygląda jakby lata świetności miał już za sobą. Mało kto już obchodzi święto 26 lipca albo urodziny Castro, my prawie nigdzie tego nie widzieliśmy poza nielicznymi wyjątkami.

Tylko ludzie – oni tak się przyzwyczaili do takiego życia, że chyba nie chcą tego zobaczyć. Jest im to jakby obojętne, brakuje im czegoś.

Zniewolenie społeczeństwa kubańskiego przejawia się przede wszystkim w braku dostępu do wolnych mediów, jedynymi istniejącymi mediami są te należące do państwa. Trudno to sobie wyobrazić ale zwykły Kubańczyk nie ma dostępu do internetu. Ludzie nie wiedzą jak żyje się w innych krajach.

Ludzie którzy próbują coś z tym zrobić , mogą być w każdej chwili aresztowani, pobici.
W więzieniach siedzą Ci którzy próbowali sprzeciwić się władzom. Do dziś nie została wyjaśniona tajemnicza śmierć w wypadku samochodowym w 2012 roku, najbardziej znanego kubańskiego dysydenta Oswaldo Payá Sardiñas. 
Terror na Kubie jest praktycznie legitymizowany i znajduje swój niejasny zapis w artykule nr 62 Konstytucji kubańskiej, mówiący: „(…) żadna z powyższych wolności przyznanych obywatelom nie może być wykorzystywana przeciw (…) istnieniu i celom państwa socjalistycznego, lub przeciw decyzji Ludu Kuby o budowie socjalizmu i komunizmu. Naruszanie tej zasady może być karane prawnie.”


I tylko kobiety w bieli, co tydzień gromadzą się w wyznaczonym miejscu by w ciszy pokazać że nie zgadzają się, że chcą inaczej. Tęsknią za swoimi mężami, ojcami, braćmi, którzy byli a dziś nie wiadomo gdzie są, czy jeszcze żyją, my spotkaliśmy je w El Cobre.


kobiety w bieli
apel wystosowany do społeczności międzynarodowej przez kobiety w bieli w 2003 roku.
 „My, żony, matki, synowie i córki tych mężczyzn i kobiet, niesprawiedliwie uwięzionych w następstwie ostatniej fali masowych aresztowań przeciwko pokojowemu ruchowi dysydenckiemu na Kubie, prosimy o Waszą solidarność i wsparcie dla międzynarodowej kampanii. Domagamy się w niej natychmiastowego uwolnienia naszych najbliższych, aresztowanych za korzystanie z wolności wypowiedzi i myślenia, a także za pragnienie pojednania naszego ukochanego narodu i poszanowania praw człowieka"


 Idąc chcieliśmy dawać nadzieje na lepsze jutro, rozdawaliśmy min. Kubańczykom obrazki z bł.ks. Jerzym Popieluszkom. 
Dla nas to  symbol walki z komunizmem, o czym napotkanym Kubańczykom mówimy  może trochę nieroztropnie – bo nie wiemy kim są napotkani przez nas ludzie, jaką stronę popierają. Jednak zdziwienie nie opuszcza nas do końca naszej drogi, dla nich to też ważny symbol oporu. Na Kubie bł. ks. Jerzy jest rozpoznawany, wielu napotkanych przez nas ludzi, zwłaszcza przy parafiach zna tę postać, wielu oglądało film o bł. księdzu Jerzym. Ci którzy spotykają się z nim po raz pierwszy, gdy słyszą z naszych ust, iż bł. ksiądz Jerzy został bestialsko zamordowany przez komunistów z czcią całuje obrazek z błogosławionym.

Kościół ma już pewną swobode ale dalej jest kontrolowany i szykanowany. 
Sami tego doświadczyliśmy w Placedas gdzie zostaliśmy zaproszeni na Kubańskie Światowe Dni Młodzieży, obchodzone równocześnie z tymi w Brazylii. Przed kościołem w którym zebrała się kubańska młodzież, służby bezpieczeństwa zainstalowały olbrzymie głośniki, które dość skutecznie zagłuszały to co działo się w kościele.
Ludzie którzy noszą symbole religijne nie mogą liczyć na Kubie na prace. By dostać pracę, każdy obywatel musi podpisać deklarację poparcia Komunistycznej Parti Kuby.

Na prownicji można się zdziwić bo zamiast salsy  wszędzie rozbrzmiewa od wieczora do rana dudniące techno, łatwo przy pomocy takiej muzyki ogłupiać  i sterować ludźmi.




  są obrazki jest radość




                                                                   w geście zwycięstwa nad systemem 


.



.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz